ontleren
Dutch
Etymology
From ont- + leren.
Pronunciation
- IPA(key): /ɔntˈleːrə(n)/
Verb
ontleren
- (transitive) to unlearn
- (transitive) to break with a habit
Inflection
| Inflection of ontleren (weak, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | ontleren | |||
| past singular | ontleerde | |||
| past participle | ontleerd | |||
| infinitive | ontleren | |||
| gerund | ontleren n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | ontleer | ontleerde | ||
| 2nd person sing. (jij) | ontleert | ontleerde | ||
| 2nd person sing. (u) | ontleert | ontleerde | ||
| 2nd person sing. (gij) | ontleert | ontleerde | ||
| 3rd person singular | ontleert | ontleerde | ||
| plural | ontleren | ontleerden | ||
| subjunctive sing.1 | ontlere | ontleerde | ||
| subjunctive plur.1 | ontleren | ontleerden | ||
| imperative sing. | ontleer | |||
| imperative plur.1 | ontleert | |||
| participles | ontlerend | ontleerd | ||
| 1) Archaic. | ||||