ceapian
Old English
Etymology
From Proto-Germanic *kaupōną, from Latin caupō.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈt͡ʃæːɑ̯piɑn/
Verb
ċēapian
- To buy
Conjugation
Conjugation of ċēapian (weak class 2)
infinitive | ċēapian | tō ċēapienne |
---|---|---|
indicative | present | past |
1st-person singular | ċēapie ċēapiġe | ċēapode |
2nd-person singular | ċēapast | ċēapodest |
3rd-person singular | ċēapaþ | ċēapode |
plural | ċēapiaþ ċēapiġaþ | ċēapodon |
subjunctive | present | past |
singular | ċēapie ċēapiġe | ċēapode |
plural | ċēapien ċēapiġen | ċēapoden |
imperative | ||
singular | ċēapa | |
plural | ċēapiaþ ċēapiġaþ | |
participle | present | past |
ċēapiende ċēapiġende | (ġe)ċēapod |
Related terms
- ċēap (“cattle, commodity”)
- ċēapman (“merchant”)
- ċīepan, ċȳpan