συμμάχομαι

συμμάχομαι

Ancient Greek

Etymology

σῠν- (sun-) +‎ μᾰ́χομαι (mákhomai).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sym.má.kʰo.mai̯/ → /symˈma.xo.mɛ/ → /siˈma.xo.me/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sym.má.kʰo.mai̯/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /symˈma.kʰo.mɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /symˈma.xo.mɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /symˈma.xo.me/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siˈma.xo.me/

Verb

σῠμμᾰ́χομαι • (summákhomai)

1. to fight along with others, to be an ally, auxiliary

Inflection

    Present: συμμάχομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	συμμάχομαι	συμμάχει/ συμμάχῃ	συμμάχεται	συμμάχεσθον	συμμάχεσθον	συμμαχόμεθᾰ	συμμάχεσθε	συμμάχονται
	subjunctive	συμμάχωμαι	συμμάχῃ	συμμάχηται	συμμάχησθον	συμμάχησθον	συμμαχώμεθᾰ	συμμάχησθε	συμμάχωνται
	optative	συμμαχοίμην	συμμάχοιο	συμμάχοιτο	συμμάχοισθον	συμμαχοίσθην	συμμαχοίμεθᾰ	συμμάχοισθε	συμμάχοιντο
	imperative		συμμάχου	συμμαχέσθω	συμμάχεσθον	συμμαχέσθων		συμμάχεσθε	συμμαχέσθων
		infinitive				participle
middle/passive		συμμάχεσθαι				συμμαχόμενος, συμμαχομένη, συμμαχόμενον

    Future: συμμαχοῦμαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	συμμαχοῦμαι	συμμαχῇ/ συμμαχεῖ	συμμαχεῖται	συμμαχεῖσθον	συμμαχεῖσθον	συμμαχούμεθᾰ	συμμαχεῖσθε	συμμαχοῦνται
	optative	συμμαχοίμην	συμμαχοῖο	συμμαχοῖτο	συμμαχοῖσθον	συμμαχοίσθην	συμμαχοίμεθᾰ	συμμαχοῖσθε	συμμαχοῖντο
		infinitive				participle
infinitive		συμμαχεῖσθαι				συμμαχούμενος, συμμαχουμένη, συμμαχούμενον

    Aorist: συνεμαχεσάμην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	συνεμαχεσάμην	συνεμαχέσω	συνεμαχέσατο	συνεμαχέσασθον	συνεμαχεσάσθην	συνεμαχεσάμεθα	συνεμαχέσασθε	συνεμαχέσαντο
	subjunctive	συμμαχέσωμαι	συμμαχέσῃ	συμμαχέσηται	συμμαχέσησθον	συμμαχέσησθον	συμμαχεσώμεθα	συμμαχέσησθε	συμμαχέσωνται
	optative	συμμαχεσαίμην	συμμαχέσαιο	συμμαχέσαιτο	συμμαχέσαισθον	συμμαχεσαίσθην	συμμαχεσαίμεθα	συμμαχέσαισθε	συμμαχέσαιντο
	imperative		συμμάχεσαι	συμμαχεσάσθω	συμμαχέσασθον	συμμαχεσάσθων		συμμαχέσασθε	συμμαχεσάσθων
		infinitive				participle
middle		συμμαχέσασθαι				συμμαχεσάμενος, συμμαχεσαμένη, συμμαχεσάμενον

Related terms

• σῠμμᾰχέω (summakhéō)
• σῠμμᾰχία (summakhía, “alliance”)

References

• συμμάχομαι in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• συμμάχομαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette