aanrijden

aanrijden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenrijden. Equivalent to aan +‎ rijden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnrɛi̯də(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧rij‧den

Verb

aanrijden

1. (transitive) to collide with a vehicle

   Mijn moeder is gister aangereden door de bus.

   My mother was hit by the bus yesterday.

2. (intransitive) to arrive driving or riding

   Mijn moeder kwam op de fiets aangereden.

   My mother arrived by bike.

3. (intransitive, dialectal, colloquial) to depart driving

   Mijn moeder is net naar huis aangereden.

   My mother just left for home.

Usage notes

Although in common use in the southern Netherlands and Flanders, aanrijden in the sense of to depart is not generally understood outside of those regions.

Inflection

Inflection of aanrijden (strong class 1, separable)
infinitive	aanrijden
past singular	reed aan
past participle	aangereden
infinitive	aanrijden
gerund	aanrijden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	rijd aan	reed aan	aanrijd	aanreed
2nd person sing. (jij)	rijdt aan	reed aan	aanrijdt	aanreed
2nd person sing. (u)	rijdt aan	reed aan	aanrijdt	aanreed
2nd person sing. (gij)	rijdt aan	reedt aan	aanrijdt	aanreedt
3rd person singular	rijdt aan	reed aan	aanrijdt	aanreed
plural	rijden aan	reden aan	aanrijden	aanreden
subjunctive sing.1	rijde aan	rede aan	aanrijde	aanrede
subjunctive plur.1	rijden aan	reden aan	aanrijden	aanreden
imperative sing.	rijd aan
imperative plur.1	rijdt aan
participles	aanrijdend	aangereden
1) Archaic.

Derived terms

• aanrijder
• aanrijding