aankoeken
Dutch
Etymology
Compound of aan + koeken.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌku.kə(n)/
- Hyphenation: aan‧koe‧ken
Verb
aankoeken
- (intransitive) to form a deposit, usually on another object; to cake up, to encrust
Inflection
| Inflection of aankoeken (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aankoeken | |||
| past singular | koekte aan | |||
| past participle | aangekoekt | |||
| infinitive | aankoeken | |||
| gerund | aankoeken n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | koek aan | koekte aan | aankoek | aankoekte |
| 2nd person sing. (jij) | koekt aan | koekte aan | aankoekt | aankoekte |
| 2nd person sing. (u) | koekt aan | koekte aan | aankoekt | aankoekte |
| 2nd person sing. (gij) | koekt aan | koekte aan | aankoekt | aankoekte |
| 3rd person singular | koekt aan | koekte aan | aankoekt | aankoekte |
| plural | koeken aan | koekten aan | aankoeken | aankoekten |
| subjunctive sing.1 | koeke aan | koekte aan | aankoeke | aankoekte |
| subjunctive plur.1 | koeken aan | koekten aan | aankoeken | aankoekten |
| imperative sing. | koek aan | |||
| imperative plur.1 | koekt aan | |||
| participles | aankoekend | aangekoekt | ||
| 1) Archaic. | ||||
Derived terms
- aankoeking