ῥέγκω

Ancient Greek

Alternative forms

ῥέγχω (rhénkhō)

Etymology

The etymon is clearly onomatopoeic. Although the variation is certainly due in part to the onomatopoeic character of the word, many of the alternations would also fit a Pre-Greek origin. The Celtic forms, like Old Irish srennaid (“to snore”), may derive from Proto-Indo-European *sregʰ- (“to snore”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /r̥éŋ.kɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈreŋ.ko/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈreŋ.ɡo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈreŋ.ɡo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈreŋ.ɡo/

Verb

ῥέγκω • (rhénkō)

to snore
(of horses) to snort

Inflection

Present: ῥέγκω, ῥέγκομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ῥέγκω	ῥέγκεις	ῥέγκει	ῥέγκετον	ῥέγκετον	ῥέγκομεν	ῥέγκετε	ῥέγκουσῐ(ν)
	subjunctive	ῥέγκω	ῥέγκῃς	ῥέγκῃ	ῥέγκητον	ῥέγκητον	ῥέγκωμεν	ῥέγκητε	ῥέγκωσῐ(ν)
	optative	ῥέγκοιμῐ	ῥέγκοις	ῥέγκοι	ῥέγκοιτον	ῥεγκοίτην	ῥέγκοιμεν	ῥέγκοιτε	ῥέγκοιεν
	imperative		ῥέγκε	ῥεγκέτω	ῥέγκετον	ῥεγκέτων		ῥέγκετε	ῥεγκόντων
middle/ passive	indicative	ῥέγκομαι	ῥέγκῃ, ῥέγκει	ῥέγκεται	ῥέγκεσθον	ῥέγκεσθον	ῥεγκόμεθᾰ	ῥέγκεσθε	ῥέγκονται
	subjunctive	ῥέγκωμαι	ῥέγκῃ	ῥέγκηται	ῥέγκησθον	ῥέγκησθον	ῥεγκώμεθᾰ	ῥέγκησθε	ῥέγκωνται
	optative	ῥεγκοίμην	ῥέγκοιο	ῥέγκοιτο	ῥέγκοισθον	ῥεγκοίσθην	ῥεγκοίμεθᾰ	ῥέγκοισθε	ῥέγκοιντο
	imperative		ῥέγκου	ῥεγκέσθω	ῥέγκεσθον	ῥεγκέσθων		ῥέγκεσθε	ῥεγκέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ῥέγκειν				ῥέγκεσθαι
participle	m	ῥέγκων				ῥεγκόμενος
	f	ῥέγκουσᾰ				ῥεγκομένη
	n	ῥέγκον				ῥεγκόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἀπορέγκω (aporénkō)
πᾰρᾰρέγκω (pararénkō)
ῥέγκος (rhénkos)
ῥέγξῐς (rhénxis)
ῥόγχος (rhónkhos)
ὑπορέγκω (huporénkō)