aanblaffen

aanblaffen

Dutch

Alternative forms

• aanbaffen (obsolete, both senses)

Etymology

17th century or earlier. Compound of aan +‎ blaffen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌblɑ.fə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧blaf‧fen

Verb

aanblaffen

1. (transitive) to bark at [from 17th c.]
2. (transitive) to shout at (in an unsympathetic manner) [from 17th c.]

Inflection

Inflection of aanblaffen (weak, separable)
infinitive	aanblaffen
past singular	blafte aan
past participle	aangeblaft
infinitive	aanblaffen
gerund	aanblaffen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	blaf aan	blafte aan	aanblaf	aanblafte
2nd person sing. (jij)	blaft aan	blafte aan	aanblaft	aanblafte
2nd person sing. (u)	blaft aan	blafte aan	aanblaft	aanblafte
2nd person sing. (gij)	blaft aan	blafte aan	aanblaft	aanblafte
3rd person singular	blaft aan	blafte aan	aanblaft	aanblafte
plural	blaffen aan	blaften aan	aanblaffen	aanblaften
subjunctive sing.1	blaffe aan	blafte aan	aanblaffe	aanblafte
subjunctive plur.1	blaffen aan	blaften aan	aanblaffen	aanblaften
imperative sing.	blaf aan
imperative plur.1	blaft aan
participles	aanblaffend	aangeblaft
1) Archaic.