baltacı

baltacı

Turkish

Etymology

From balta (“axe”) +‎ -cı.

Pronunciation

• IPA^(key): [bɑɫtɑˈd͡ʒɯ]
• Hyphenation: bal‧ta‧cı

Noun

baltacı (definite accusative baltacıyı, plural baltacılar)

1. Maker or seller of axes
2. halberdier

Declension

Inflection
Nominative	baltacı
Definite accusative	baltacıyı
	Singular	Plural
Nominative	baltacı	baltacılar
Definite accusative	baltacıyı	baltacıları
Dative	baltacıya	baltacılara
Locative	baltacıda	baltacılarda
Ablative	baltacıdan	baltacılardan
Genitive	baltacının	baltacıların
Possessive forms Singular Plural 1st singular baltacım baltacılarım 2nd singular baltacın baltacıların 3rd singular baltacısı baltacıları 1st plural baltacımız baltacılarımız 2nd plural baltacınız baltacılarınız 3rd plural baltacıları baltacıları

Derived terms

• baltacılık