συγκρουομένω

συγκρουομένω

See also: συγκρουομένῳ

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.kroː.o.mé.nɔː/ → /syŋ.kru.oˈme.no/ → /siŋ.ɡru.oˈme.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.kroː.o.mé.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kru.oˈmɛ.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.kru.oˈme.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡru.oˈme.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡru.oˈme.no/

Participle

σῠγκρουομένω • (sunkrouoménō)

1. nominative/accusative/vocative dual masculine/neuter of σῠγκρουόμενος (sunkrouómenos)