πόντος

See also: Πόντος

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *póntos, from Proto-Indo-European *pónteh₁s (“path, road”).

Cognates include Sanskrit पन्था (pánthā-), Old Armenian հուն (hun, “riverbed”), Latin pōns, and Old English findan (English find).

Attested in Mycenaean Greek as 𐀡𐀵 (po-to).[1]

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pón.tos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpon.tos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpon.tos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpon.tos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpon.dos/

Noun

πόντος • (póntos) m (genitive πόντου); second declension

the sea
Synonyms: θάλασσα (thálassa), πέλαγος (pélagos)
1. (often combined with epithets in Homer)
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 2.613:
    αὐτὸς γάρ σφιν δῶκεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων
    νῆας ἐϋσσέλμους περάᾱν ἐπὶ οἴνοπα πόντον
    Ἀτρεΐδης, ἐπεὶ οὔ σφι θαλάσσια ἔργα μεμήλει.
    autòs gár sphin dôken ánax andrôn Agamémnōn
    nêas eüssélmous peráān epì oínopa pónton
    Atreḯdēs, epeì oú sphi thalássia érga memḗlei.
    For Agamemnon son of Atreus himself had given [the Arcadians]
    strong-benched ships for crossing the wine-dark sea,
    since they weren't interested in the work of the sea.
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 23.744:
    Φοίνῑκες δ’ ἄγον ἄνδρες ἐπ’ ἠεροειδέα πόντον,
    Phoínīkes d’ ágon ándres ep’ ēeroeidéa pónton,
    Phoenician men had brought [the mixing bowl] over the misty sea,
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 1.196–198:
    οὐ γάρ πω τέθνηκεν ἐπὶ χθονὶ δῖος Ὀδυσσεύς,
    ἀλλ’ ἔτι που ζωὸς κατερῡ́κεται εὐρέϊ πόντῳ,
    νήσῳ̆ ἐν ἀμφιρύτῃ,
    ou gár pō téthnēken epì khthonì dîos Odusseús,
    all’ éti pou zōòs katerū́ketai euréï póntōi,
    nḗsōi en amphirútēi,
    [Athena disguised as Mentes talking to Telemachus:]
    For noble Odysseus hasn't died yet on earth,
    but is probably still alive and being detained on the wide sea
    on a sea-girt isle,

Inflection

Second declension of ὁ πόντος; τοῦ πόντου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πόντος ho póntos	τὼ πόντω tṑ póntō	οἱ πόντοι hoi póntoi
Genitive	τοῦ πόντου toû póntou	τοῖν πόντοιν toîn póntoin	τῶν πόντων tôn póntōn
Dative	τῷ πόντῳ tôi póntōi	τοῖν πόντοιν toîn póntoin	τοῖς πόντοις toîs póntois
Accusative	τὸν πόντον tòn pónton	τὼ πόντω tṑ póntō	τοὺς πόντους toùs póntous
Vocative	πόντε pónte	πόντω póntō	πόντοι póntoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Second declension of πόντος; πόντου (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	πόντος póntos	πόντω póntō	πόντοι póntoi
Genitive	πόντου / ποντοῖο / πόντοιο / ποντόο / πόντοο póntou / pontoîo / póntoio / pontóo / póntoo	πόντοιῐν póntoiin	πόντων póntōn
Dative	πόντῳ póntōi	πόντοιῐν póntoiin	πόντοισῐ / πόντοισῐν / πόντοις póntoisi(n) / póntois
Accusative	πόντον pónton	πόντω póntō	πόντους póntous
Vocative	πόντε pónte	πόντω póntō	πόντοι póntoi
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Derived terms

ποντοπόρος (pontopóros)

References

John Chadwick; Lydia Baumbach (1963), “The Mycenaean Greek Vocabulary”, in Glotta : Zeitschrift für griechische und lateinische Sprache, volume 41, issue 3/4, Göttingen, Germany: Vandenhoeck & Ruprecht (GmbH & Co. KG), JSTOR 40265918, OCLC 905264035, page 237 of 157–271: “πόντος”

“πόντος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“πόντος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“πόντος”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
πόντος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
πόντος in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
“πόντος”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
- deep idem, page 203.
- hellespont idem, page 395.
- pontus idem, page 626.
- sea idem, page 744.

Greek

Pronunciation

IPA^(key): /ˈpon.dos/

Etymology 1

From Venetian pont (“point, end”).

Noun

πόντος • (póntos) m (plural πόντοι)

point (the unit of scoring in a game or competition)
centimeter
ladder (length of unravelled fabric in a knitted garment, especially in nylon stockings)

Declension

declension of πόντος

case \\ number	singular	plural
nominative	πόντος •	πόντοι •
genitive	πόντου •	πόντων •
accusative	πόντο •	πόντους •
vocative	πόντε •	πόντοι •

Etymology 2

From Ancient Greek πόντος (póntos, “see above”).

Noun

πόντος • (póntos) m (plural πόντοι)

open sea, large sea

Usage notes

The more common terms:

ωκεανός m (okeanós, “ocean”) (e.g. Atlantic, Pacific)
θάλασσα f (thálassa, “larger sea”) (e.g. Mediterranean, Baltic, Caribbean)
πέλαγος m (pélagos, “smaller sea”) (e.g. Adriatic, Aegean, Ionian)

Declension

declension of πόντος

case \\ number	singular	plural
nominative	πόντος •	πόντοι •
genitive	πόντου •	πόντων •
accusative	πόντο •	πόντους •
vocative	πόντε •	πόντοι •

Synonyms

see: πέλαγος m (pélagos)

Derived terms

Εύξεινος Πόντος m (Éfxeinos Póntos, “Black Sea”)

[1] John Chadwick; Lydia Baumbach (1963), “The Mycenaean Greek Vocabulary”, in Glotta : Zeitschrift für griechische und lateinische Sprache, volume 41, issue 3/4, Göttingen, Germany: Vandenhoeck & Ruprecht (GmbH & Co. KG), JSTOR 40265918, OCLC 905264035, page 237 of 157–271: “πόντος”