πανούργημα

πανούργημα

Ancient Greek

Etymology

From πανουργέω (panourgéō, “to play the knave”) +‎ -μα (-ma).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.nǔːr.ɡɛː.ma/ → /paˈnur.ʝi.ma/ → /paˈnur.ʝi.ma/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.nǔːr.ɡɛː.ma/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paˈnur.ɡe̝.ma/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /paˈnur.ʝi.ma/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paˈnur.ʝi.ma/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈnur.ʝi.ma/

Noun

πᾰνούργημᾰ • (panoúrgēma) n (genitive πᾰνουργήμᾰτος); third declension

1. knavish trick, villainy, sophistry

Inflection

Third declension of τὸ πᾰνούργημᾰ; τοῦ πᾰνουργήμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ πᾰνούργημᾰ tò panoúrgēma	τὼ πᾰνουργήμᾰτε tṑ panourgḗmate	τᾰ̀ πᾰνουργήμᾰτᾰ tà panourgḗmata
Genitive	τοῦ πᾰνουργήμᾰτος toû panourgḗmatos	τοῖν πᾰνουργημᾰ́τοιν toîn panourgēmátoin	τῶν πᾰνουργημᾰ́των tôn panourgēmátōn
Dative	τῷ πᾰνουργήμᾰτῐ tôi panourgḗmati	τοῖν πᾰνουργημᾰ́τοιν toîn panourgēmátoin	τοῖς πᾰνουργήμᾰσῐ / πᾰνουργήμᾰσῐν toîs panourgḗmasi(n)
Accusative	τὸ πᾰνούργημᾰ tò panoúrgēma	τὼ πᾰνουργήμᾰτε tṑ panourgḗmate	τᾰ̀ πᾰνουργήμᾰτᾰ tà panourgḗmata
Vocative	πᾰνούργημᾰ panoúrgēma	πᾰνουργήμᾰτε panourgḗmate	πᾰνουργήμᾰτᾰ panourgḗmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “πανούργημα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πανούργημα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette