νεύω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *new- (“to nod”). Cognate with Latin nutō (“to nod”), Sanskrit नवते (návate) and Proto-Germanic *neudaz (“desire, need”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /něu̯.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈne.wo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈne.βo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈne.vo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈne.vo/

Verb

νεύω • (neúō)

to nod, beckon, as a sign
to nod or bow in token of assent
to grant, promise, assure
(of warriors) to nod, bend forward
to incline, slope, tend
(figurative) to decline, fall away, diminish

Conjugation

Present: νεύω, νεύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	νεύω	νεύεις	νεύει	νεύετον	νεύετον	νεύομεν	νεύετε	νεύουσῐ(ν)
	subjunctive	νεύω	νεύῃς	νεύῃ	νεύητον	νεύητον	νεύωμεν	νεύητε	νεύωσῐ(ν)
	optative	νεύοιμῐ	νεύοις	νεύοι	νεύοιτον	νευοίτην	νεύοιμεν	νεύοιτε	νεύοιεν
	imperative		νεῦε	νευέτω	νεύετον	νευέτων		νεύετε	νευόντων
middle/ passive	indicative	νεύομαι	νεύῃ, νεύει	νεύεται	νεύεσθον	νεύεσθον	νευόμεθᾰ	νεύεσθε	νεύονται
	subjunctive	νεύωμαι	νεύῃ	νεύηται	νεύησθον	νεύησθον	νευώμεθᾰ	νεύησθε	νεύωνται
	optative	νευοίμην	νεύοιο	νεύοιτο	νεύοισθον	νευοίσθην	νευοίμεθᾰ	νεύοισθε	νεύοιντο
	imperative		νεύου	νευέσθω	νεύεσθον	νευέσθων		νεύεσθε	νευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		νεύειν				νεύεσθαι
participle	m	νεύων				νευόμενος
	f	νεύουσᾰ				νευομένη
	n	νεῦον				νευόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἔνευον, ἐνευόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔνευον	ἔνευες	ἔνευε(ν)	ἐνεύετον	ἐνευέτην	ἐνεύομεν	ἐνεύετε	ἔνευον
middle/ passive	indicative	ἐνευόμην	ἐνεύου	ἐνεύετο	ἐνεύεσθον	ἐνευέσθην	ἐνευόμεθᾰ	ἐνεύεσθε	ἐνεύοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: νεύσω, νεύσομαι, νευθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	νεύσω	νεύσεις	νεύσει	νεύσετον	νεύσετον	νεύσομεν	νεύσετε	νεύσουσῐ(ν)
active	optative	νεύσοιμῐ	νεύσοις	νεύσοι	νεύσοιτον	νευσοίτην	νεύσοιμεν	νεύσοιτε	νεύσοιεν
middle	indicative	νεύσομαι	νεύσῃ, νεύσει	νεύσεται	νεύσεσθον	νεύσεσθον	νευσόμεθᾰ	νεύσεσθε	νεύσονται
middle	optative	νευσοίμην	νεύσοιο	νεύσοιτο	νεύσοισθον	νευσοίσθην	νευσοίμεθᾰ	νεύσοισθε	νεύσοιντο
passive	indicative	νευθήσομαι	νευθήσῃ	νευθήσεται	νευθήσεσθον	νευθήσεσθον	νευθησόμεθᾰ	νευθήσεσθε	νευθήσονται
passive	optative	νευθησοίμην	νευθήσοιο	νευθήσοιτο	νευθήσοισθον	νευθησοίσθην	νευθησοίμεθᾰ	νευθήσοισθε	νευθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		νεύσειν			νεύσεσθαι		νευθήσεσθαι
participle	m	νεύσων			νευσόμενος		νευθησόμενος
	f	νεύσουσᾰ			νευσομένη		νευθησομένη
	n	νεῦσον			νευσόμενον		νευθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἔνευσᾰ, ἐνευσᾰ́μην, ἐνεύθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔνευσᾰ	ἔνευσᾰς	ἔνευσε(ν)	ἐνεύσᾰτον	ἐνευσᾰ́την	ἐνεύσᾰμεν	ἐνεύσᾰτε	ἔνευσᾰν
	subjunctive	νεύσω	νεύσῃς	νεύσῃ	νεύσητον	νεύσητον	νεύσωμεν	νεύσητε	νεύσωσῐ(ν)
	optative	νεύσαιμῐ	νεύσειᾰς, νεύσαις	νεύσειε(ν), νεύσαι	νεύσαιτον	νευσαίτην	νεύσαιμεν	νεύσαιτε	νεύσειᾰν, νεύσαιεν
	imperative		νεῦσον	νευσᾰ́τω	νεύσᾰτον	νευσᾰ́των		νεύσᾰτε	νευσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐνευσᾰ́μην	ἐνεύσω	ἐνεύσᾰτο	ἐνεύσᾰσθον	ἐνευσᾰ́σθην	ἐνευσᾰ́μεθᾰ	ἐνεύσᾰσθε	ἐνεύσᾰντο
	subjunctive	νεύσωμαι	νεύσῃ	νεύσηται	νεύσησθον	νεύσησθον	νευσώμεθᾰ	νεύσησθε	νεύσωνται
	optative	νευσαίμην	νεύσαιο	νεύσαιτο	νεύσαισθον	νευσαίσθην	νευσαίμεθᾰ	νεύσαισθε	νεύσαιντο
	imperative		νεῦσαι	νευσᾰ́σθω	νεύσᾰσθον	νευσᾰ́σθων		νεύσᾰσθε	νευσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐνεύθην	ἐνεύθης	ἐνεύθη	ἐνεύθητον	ἐνευθήτην	ἐνεύθημεν	ἐνεύθητε	ἐνεύθησᾰν
	subjunctive	νευθῶ	νευθῇς	νευθῇ	νευθῆτον	νευθῆτον	νευθῶμεν	νευθῆτε	νευθῶσῐ(ν)
	optative	νευθείην	νευθείης	νευθείη	νευθεῖτον, νευθείητον	νευθείτην, νευθειήτην	νευθεῖμεν, νευθείημεν	νευθεῖτε, νευθείητε	νευθεῖεν, νευθείησᾰν
	imperative		νεύθητῐ	νευθήτω	νεύθητον	νευθήτων		νεύθητε	νευθέντων
		active			middle		passive
infinitive		νεῦσαι			νεύσᾰσθαι		νευθῆναι
participle	m	νεύσᾱς			νευσᾰ́μενος		νευθείς
	f	νεύσᾱσᾰ			νευσᾰμένη		νευθεῖσᾰ
	n	νεῦσᾰν			νευσᾰ́μενον		νευθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: νένευκᾰ, νένευμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	νένευκᾰ	νένευκᾰς	νένευκε(ν)	νενεύκᾰτον	νενεύκᾰτον	νενεύκᾰμεν	νενεύκᾰτε	νενεύκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	νενεύκω	νενεύκῃς	νενεύκῃ	νενεύκητον	νενεύκητον	νενεύκωμεν	νενεύκητε	νενεύκωσῐ(ν)
	optative	νενεύκοιμῐ, νενευκοίην	νενεύκοις, νενευκοίης	νενεύκοι, νενευκοίη	νενεύκοιτον	νενευκοίτην	νενεύκοιμεν	νενεύκοιτε	νενεύκοιεν
	imperative		νένευκε	νενευκέτω	νενεύκετον	νενευκέτων		νενεύκετε	νενευκόντων
middle/ passive	indicative	νένευμαι	νένευσαι	νένευται	νένευσθον	νένευσθον	νενεύμεθᾰ	νένευσθε	νένευνται
	subjunctive	νενευμένος ὦ	νενευμένος ᾖς	νενευμένος ᾖ	νενευμένω ἦτον	νενευμένω ἦτον	νενευμένοι ὦμεν	νενευμένοι ἦτε	νενευμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	νενευμένος εἴην	νενευμένος εἴης	νενευμένος εἴη	νενευμένω εἴητον/εἶτον	νενευμένω εἰήτην/εἴτην	νενευμένοι εἴημεν/εἶμεν	νενευμένοι εἴητε/εἶτε	νενευμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		νένευσο	νενεύσθω	νένευσθον	νενεύσθων		νένευσθε	νενεύσθων
		active				middle/passive
infinitive		νενευκέναι				νενεῦσθαι
participle	m	νενευκώς				νενευμένος
	f	νενευκυῖᾰ				νενευμένη
	n	νενευκός				νενευμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἀνᾰνεύω (ananeúō)
ἐκνεύω (ekneúō)
ἐπῐνεύω (epineúō)
κᾰτᾰνεύω (kataneúō)
νεῦμᾰ (neûma)
νεῦσῐς (neûsis)
νευστᾰ́ζω (neustázō)
νευστῐκός (neustikós)
σῠννεύω (sunneúō)