διαλυτέος
Ancient Greek
Etymology
διαλύω (dialúō, “dissolve”) + -τέος (-téos, verbal adjective suffix)
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /di.a.ly.té.os/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /di.a.lyˈtɛ.os/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ði.a.lyˈte.os/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ði.a.lyˈte.os/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ði.a.liˈte.os/
Adjective
δῐᾰλῠτέος • (dialutéos) m (feminine δῐᾰλῠτέᾱ, neuter δῐᾰλῠτέον); first/second declension
- who must dissolve
Declension
First and second declension of δῐᾰλῠτέος; δῐᾰλῠτέᾱ; δῐᾰλῠτέον (Attic)
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
Nominative | δῐᾰλῠτέος dialutéos | δῐᾰλῠτέᾱ dialutéā | δῐᾰλῠτέον dialutéon | δῐᾰλῠτέω dialutéō | δῐᾰλῠτέᾱ dialutéā | δῐᾰλῠτέω dialutéō | δῐᾰλῠτέοι dialutéoi | δῐᾰλῠτέαι dialutéai | δῐᾰλῠτέᾰ dialutéa | |||||
Genitive | δῐᾰλῠτέου dialutéou | δῐᾰλῠτέᾱς dialutéās | δῐᾰλῠτέου dialutéou | δῐᾰλῠτέοιν dialutéoin | δῐᾰλῠτέαιν dialutéain | δῐᾰλῠτέοιν dialutéoin | δῐᾰλῠτέων dialutéōn | δῐᾰλῠτέων dialutéōn | δῐᾰλῠτέων dialutéōn | |||||
Dative | δῐᾰλῠτέῳ dialutéōi | δῐᾰλῠτέᾳ dialutéāi | δῐᾰλῠτέῳ dialutéōi | δῐᾰλῠτέοιν dialutéoin | δῐᾰλῠτέαιν dialutéain | δῐᾰλῠτέοιν dialutéoin | δῐᾰλῠτέοις dialutéois | δῐᾰλῠτέαις dialutéais | δῐᾰλῠτέοις dialutéois | |||||
Accusative | δῐᾰλῠτέον dialutéon | δῐᾰλῠτέᾱν dialutéān | δῐᾰλῠτέον dialutéon | δῐᾰλῠτέω dialutéō | δῐᾰλῠτέᾱ dialutéā | δῐᾰλῠτέω dialutéō | δῐᾰλῠτέους dialutéous | δῐᾰλῠτέᾱς dialutéās | δῐᾰλῠτέᾰ dialutéa | |||||
Vocative | δῐᾰλῠτέε dialutée | δῐᾰλῠτέᾱ dialutéā | δῐᾰλῠτέον dialutéon | δῐᾰλῠτέω dialutéō | δῐᾰλῠτέᾱ dialutéā | δῐᾰλῠτέω dialutéō | δῐᾰλῠτέοι dialutéoi | δῐᾰλῠτέαι dialutéai | δῐᾰλῠτέᾰ dialutéa | |||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
δῐᾰλῠτέως dialutéōs | δῐᾰλῠτεώτερος dialuteṓteros | δῐᾰλῠτεώτᾰτος dialuteṓtatos | ||||||||||||
Notes: |
|