διακοιρανέοντα

διακοιρανέοντα

Ancient Greek

Alternative forms

• δῐὰ κοιρᾰνέοντᾰ (dià koiranéonta)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.a.koi̯.ra.né.on.ta/ → /ði.a.cy.raˈne.on.ta/ → /ði.a.ci.raˈne.on.da/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.koi̯.ra.né.on.ta/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.ky.raˈne.on.ta/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on.ta/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on.ta/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.ci.raˈne.on.da/

Participle

δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ • (diakoiranéonta)

1. masculine accusative singular of δῐᾰκοιρᾰνέων (diakoiranéōn)
2. neuter nominative plural of δῐᾰκοιρᾰνέων (diakoiranéōn)
3. neuter accusative plural of δῐᾰκοιρᾰνέων (diakoiranéōn)
4. neuter vocative plural of δῐᾰκοιρᾰνέων (diakoiranéōn)

References

• “διακοιρανέοντα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• διακοιρανέοντα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• διακοιρανέοντα in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2023)