sumra
Old Norse
Etymology
From sumar.
Verb
sumra
- (impersonal) to become summer
Conjugation
Conjugation of sumra — active (weak class 2)
infinitive | sumra | |
---|---|---|
present participle | sumrandi | |
past participle | sumraðr | |
indicative | present | past |
1st-person singular | sumra | sumraða |
2nd-person singular | sumrar | sumraðir |
3rd-person singular | sumrar | sumraði |
1st-person plural | sumrum | sumruðum |
2nd-person plural | sumrið | sumruðuð |
3rd-person plural | sumra | sumruðu |
subjunctive | present | past |
1st-person singular | sumra | sumraða |
2nd-person singular | sumrir | sumraðir |
3rd-person singular | sumri | sumraði |
1st-person plural | sumrim | sumraðim |
2nd-person plural | sumrið | sumraðið |
3rd-person plural | sumri | sumraði |
imperative | present | |
2nd-person singular | sumra | |
1st-person plural | sumrum | |
2nd-person plural | sumrið |
Conjugation of sumra — mediopassive (weak class 2)
infinitive | sumrask | |
---|---|---|
present participle | sumrandisk | |
past participle | sumrazk | |
indicative | present | past |
1st-person singular | sumrumk | sumruðumk |
2nd-person singular | sumrask | sumraðisk |
3rd-person singular | sumrask | sumraðisk |
1st-person plural | sumrumsk | sumruðumsk |
2nd-person plural | sumrizk | sumruðuzk |
3rd-person plural | sumrask | sumruðusk |
subjunctive | present | past |
1st-person singular | sumrumk | sumruðumk |
2nd-person singular | sumrisk | sumraðisk |
3rd-person singular | sumrisk | sumraðisk |
1st-person plural | sumrimsk | sumraðimsk |
2nd-person plural | sumrizk | sumraðizk |
3rd-person plural | sumrisk | sumraðisk |
imperative | present | |
2nd-person singular | sumrask | |
1st-person plural | sumrumsk | |
2nd-person plural | sumrizk |
References
- sumra in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press