incarno
See also: incarnò
Italian
Verb
incarno
- first-person singular present indicative of incarnare
Anagrams
- incorna
Latin
Etymology
From in- + carō (“flesh”) + -ō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /inˈkar.noː/, [ɪŋˈkar.noː]
Verb
incarnō (present infinitive incarnāre, perfect active incarnāvī, supine incarnātum); first conjugation
- (Ecclesiastical Latin, Late Latin) I make or become incarnate; I make into flesh
Inflection
Conjugation of incarno (first conjugation) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | incarnō | incarnās | incarnat | incarnāmus | incarnātis | incarnant |
imperfect | incarnābam | incarnābās | incarnābat | incarnābāmus | incarnābātis | incarnābant | |
future | incarnābō | incarnābis | incarnābit | incarnābimus | incarnābitis | incarnābunt | |
perfect | incarnāvī | incarnāvistī | incarnāvit | incarnāvimus | incarnāvistis | incarnāvērunt, incarnāvēre | |
pluperfect | incarnāveram | incarnāverās | incarnāverat | incarnāverāmus | incarnāverātis | incarnāverant | |
future perfect | incarnāverō | incarnāveris | incarnāverit | incarnāverimus | incarnāveritis | incarnāverint | |
passive | present | incarnor | incarnāris, incarnāre | incarnātur | incarnāmur | incarnāminī | incarnantur |
imperfect | incarnābar | incarnābāris, incarnābāre | incarnābātur | incarnābāmur | incarnābāminī | incarnābantur | |
future | incarnābor | incarnāberis, incarnābere | incarnābitur | incarnābimur | incarnābiminī | incarnābuntur | |
perfect | incarnātus + present active indicative of sum | ||||||
pluperfect | incarnātus + imperfect active indicative of sum | ||||||
future perfect | incarnātus + future active indicative of sum | ||||||
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | incarnem | incarnēs | incarnet | incarnēmus | incarnētis | incarnent |
imperfect | incarnārem | incarnārēs | incarnāret | incarnārēmus | incarnārētis | incarnārent | |
perfect | incarnāverim | incarnāverīs | incarnāverit | incarnāverimus | incarnāveritis | incarnāverint | |
pluperfect | incarnāvissem | incarnāvissēs | incarnāvisset | incarnāvissēmus | incarnāvissētis | incarnāvissent | |
passive | present | incarner | incarnēris, incarnēre | incarnētur | incarnēmur | incarnēminī | incarnentur |
imperfect | incarnārer | incarnārēris, incarnārēre | incarnārētur | incarnārēmur | incarnārēminī | incarnārentur | |
perfect | incarnātus + present active subjunctive of sum | ||||||
pluperfect | incarnātus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | incarnā | — | — | incarnāte | — |
future | — | incarnātō | incarnātō | — | incarnātōte | incarnantō | |
passive | present | — | incarnāre | — | — | incarnāminī | — |
future | — | incarnātor | incarnātor | — | — | incarnantor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | incarnāre | incarnāvisse | incarnātūrus esse | incarnārī | incarnātus esse | incarnātum īrī | |
participles | incarnāns | — | incarnātūrus | — | incarnātus | incarnandus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
nominative | genitive | dative/ablative | accusative | accusative | ablative | ||
incarnāre | incarnandī | incarnandō | incarnandum | incarnātum | incarnātū |
Related terms
- incarnātiō
- incarnātus
Descendants
- Catalan: encarnar
- → English: incarnate
- → French: incarner
- Italian: incarnare
- Old French: encharner
- Portuguese: encarnar
- Spanish: encarnar
References
- incarno in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- incarno in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette