deiciens
Latin
Etymology
Present participle of dēiciō.
Participle
dēiciēns m, f, n (genitive dēicientis); third declension
- throwing down, precipitating
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | dēiciēns | dēiciēns | dēicientēs | dēicientia | |
Genitive | dēicientis | dēicientis | dēicientium | dēicientium | |
Dative | dēicientī | dēicientī | dēicientibus | dēicientibus | |
Accusative | dēicientem | dēiciēns | dēicientēs, dēicientīs | dēicientia | |
Ablative | dēiciente, dēicientī1 | dēiciente, dēicientī1 | dēicientibus | dēicientibus | |
Vocative | dēiciēns | dēiciēns | dēicientēs | dēicientia |
1When used purely as an adjective.