γλωσσοπέτρα

γλωσσοπέτρα

Ancient Greek

Etymology

From γλῶσσα (glôssa, “tongue”) +‎ πέτρᾱ (pétrā, “stone”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡlɔːs.so.pé.traː/ → /ɣlos.soˈpe.tra/ → /ɣlo.soˈpe.tra/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡlɔːs.so.pé.traː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡlos.soˈpɛ.tra/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɣlos.soˈpe.tra/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ɣlos.soˈpe.tra/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ɣlo.soˈpe.tra/

Noun

γλωσσοπέτρᾱ • (glōssopétrā) f (genitive γλωσσοπέτρᾱς); first declension

1. kind of precious stone resembling a human tongue

Declension

First declension of ἡ γλωσσοπέτρᾱ; τῆς γλωσσοπέτρᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ γλωσσοπέτρᾱ hē glōssopétrā	τὼ γλωσσοπέτρᾱ tṑ glōssopétrā	αἱ γλωσσοπέτραι hai glōssopétrai
Genitive	τῆς γλωσσοπέτρᾱς tês glōssopétrās	τοῖν γλωσσοπέτραιν toîn glōssopétrain	τῶν γλωσσοπετρῶν tôn glōssopetrôn
Dative	τῇ γλωσσοπέτρᾳ têi glōssopétrāi	γλωσσοπέτραιν glōssopétrain	ταῖς γλωσσοπέτραις taîs glōssopétrais
Accusative	τὴν γλωσσοπέτρᾱν tḕn glōssopétrān	γλωσσοπέτρᾱ glōssopétrā	τᾱ̀ς γλωσσοπέτρᾱς tā̀s glōssopétrās
Vocative	γλωσσοπέτρᾱ glōssopétrā	γλωσσοπέτρᾱ glōssopétrā	γλωσσοπέτραι glōssopétrai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: glōssopetra

Further reading

• γλωσσοπέτρα in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2020)