damnificus
Latin
Etymology
From damn(um) (“damage”) + -i- + -ficus (suffix denoting making).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /damˈni.fi.kus/, [damˈnɪ.fɪ.kʊs]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /damˈni.fi.kus/, [damˈniː.fi.kus]
Adjective
damnificus (feminine damnifica, neuter damnificum); first/second declension
- causing damage, injurious
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | damnificus | damnifica | damnificum | damnificī | damnificae | damnifica | |
Genitive | damnificī | damnificae | damnificī | damnificōrum | damnificārum | damnificōrum | |
Dative | damnificō | damnificō | damnificīs | ||||
Accusative | damnificum | damnificam | damnificum | damnificōs | damnificās | damnifica | |
Ablative | damnificō | damnificā | damnificō | damnificīs | |||
Vocative | damnifice | damnifica | damnificum | damnificī | damnificae | damnifica |
References
- damnificus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- damnificus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
- Langenscheidt Pocket Latin Dictionary. Berlin: Langenschedit, 1966.