chcieć

Polish

Inherited from Old Polish chcieć,[1][2] from Proto-Slavic *xъtěti (stem *xъť-).

chcieć impf (perfective zechcieć)

Conjugation of chcieć impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		chcieć
present tense	1^st	chcę			chcemy
	2^nd	chcesz			chcecie
	3^rd	chce			chcą
	impersonal	chce się
past tense	1^st	chciałem	chciałam		chcieliśmy	chciałyśmy
	2^nd	chciałeś	chciałaś		chcieliście	chciałyście
	3^rd	chciał	chciała	chciało	chcieli	chciały
	impersonal	chciano
future tense	1^st	będę chciał, będę chcieć	będę chciała, będę chcieć		będziemy chcieli, będziemy chcieć	będziemy chciały, będziemy chcieć
	2^nd	będziesz chciał, będziesz chcieć	będziesz chciała, będziesz chcieć		będziecie chcieli, będziecie chcieć	będziecie chciały, będziecie chcieć
	3^rd	będzie chciał, będzie chcieć	będzie chciała, będzie chcieć	będzie chciało, będzie chcieć	będą chcieli, będą chcieć	będą chciały, będą chcieć
	impersonal	będzie chcieć się
conditional	1^st	chciałbym	chciałabym		chcielibyśmy	chciałybyśmy
	2^nd	chciałbyś	chciałabyś		chcielibyście	chciałybyście
	3^rd	chciałby	chciałaby	chciałoby	chcieliby	chciałyby
	impersonal	chciano by
imperative	1^st	niech chcę			chciejmy
	2^nd	chciej			chciejcie
	3^rd	niech chce			niech chcą
active adjectival participle		chcący	chcąca	chcące	chcący	chcące
passive adjectival participle		chciany	chciana	chciane	chciani	chciane
contemporary adverbial participle		chcąc
verbal noun		chcenie

K. Nitsch, editor (1954), “chcieć, chocieć, kcieć, ścieć”, in Słownik staropolski (in Old Polish), volume 1, Warsaw: Polish Academy of Sciences, page 224
B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “chcieć, chocieć, kcieć, ścieć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN