cavannus
Latin
Etymology
Borrowed from Gaulish *cawannos, from Proto-Celtic *kuwannos (“owl”), probably imitative in origin.[1]
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /kaːˈu̯an.nus/, [käːˈu̯änːʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /kaˈvan.nus/, [käˈvänːus]
Noun
cāvannus m (genitive cāvannī); second declension
- (Late Latin, Gaul) tawny owl
- lived ca. 380 CE - ca. 449 CE, Eucherius of Lyon, Instructionum Libri Duo ad Salonium filium 2.9:
- Sunt qui ululas putent aves esse nocturnas, ab ululatu vocis quem efferunt, quas vulgo cavannos dicunt.
- There are those who think that [tawny] owls, popularly called cavanni, are nocturnal birds named from the cry that they produce.[2]
- Sunt qui ululas putent aves esse nocturnas, ab ululatu vocis quem efferunt, quas vulgo cavannos dicunt.
Declension
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | cāvannus | cāvannī |
Genitive | cāvannī | cāvannōrum |
Dative | cāvannō | cāvannīs |
Accusative | cāvannum | cāvannōs |
Ablative | cāvannō | cāvannīs |
Vocative | cāvanne | cāvannī |
Descendants
- Old French: chavan
- Middle French: chavan
- Angevin: chahon, chohon, chéhon, choin
- Berrichon: chavon
- Norman: cahouain (Jèrriais)
- Picard: cavan
- Poitevin: chaon
- Saintongeais: chavan
- Tourangeau: chaon
- Old Occitan: chavan, chauana
- Occitan: chavant, chavancou
- Zarphatic Old French: javan
- French: chat-huant
References
- “cavannus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cavannus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Matasović, Ranko (2009), “kawanno-”, in Etymological Dictionary of Proto-Celtic (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 9), Leiden: Brill, →ISBN, pages 196
- Adams, J. N. (2007) The regional diversification of Latin 200 BC - AD 600, page 251