cantatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cantō (“sing”), frequentative verb formed from cantus (“sung”), perfect passive participle of canere (“sing”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /kanˈtaː.tus/, [kän̪ˈt̪äːt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /kanˈta.tus/, [kän̪ˈt̪äːt̪us]
Participle
cantātus (feminine cantāta, neuter cantātum); first/second-declension participle
- sung, having been sung.
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | cantātus | cantāta | cantātum | cantātī | cantātae | cantāta | |
Genitive | cantātī | cantātae | cantātī | cantātōrum | cantātārum | cantātōrum | |
Dative | cantātō | cantātō | cantātīs | ||||
Accusative | cantātum | cantātam | cantātum | cantātōs | cantātās | cantāta | |
Ablative | cantātō | cantātā | cantātō | cantātīs | |||
Vocative | cantāte | cantāta | cantātum | cantātī | cantātae | cantāta |
Related terms
- cantor
- cantus
Descendants
- English: cant, chant
- Italian: cantata
References
- cantatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)