camminus
Latin
Alternative forms
- cāmīnus
Etymology
First attested in writing in the late 7th century in Spain. Borrowed from Gaulish *kamman, from Proto-Celtic *kanxsman; compare Celtiberian kamanom and Irish céim (“step, degree”).
Pronunciation
- (Proto-Italo-Western-Romance) IPA(key): /kamˈminos/
Noun
cammīnus m (genitive cammīnī); second declension (Late Latin or Medieval Latin)
- way
- path
Declension
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | cammīnus | cammīnī |
Genitive | cammīnī | cammīnōrum |
Dative | cammīnō | cammīnīs |
Accusative | cammīnum | cammīnōs |
Ablative | cammīnō | cammīnīs |
Vocative | cammīne | cammīnī |
Derived terms
- *cammīnō
Descendants
- Aragonese: camino, camín
- Asturian: camín, caminu
- Extremaduran: caminu
- French: chemin
- Italian: cammino
- Leonese: camín
- Ligurian: camìn
- Mirandese: cammino
- Norman: c'mîn
- Old Portuguese: camỹo, caminno
- Fala: camiñu
- Galician: camiño
- Portuguese: caminho (see there for further descendants)
- Old Occitan:
- Catalan: camí
- Occitan: camin
- Sicilian: caminu
- Spanish: camino
- Venetian: camìn, camin
See also
- camīnus
References
- W. Meyer-Lübke: Romanisches etymologisches Wörterbuch. Heidelberg: Carl Winter’s Universitätsbuchhandlung, 1911.