błąkacz
Polish
Etymology
From błąkać + -acz. First attested in 1743.[1][2]
Pronunciation
- IPA(key): /ˈbwɔŋ.kat͡ʂ/
- Rhymes: -ɔŋkat͡ʂ
- Syllabification: błą‧kacz
Noun
błąkacz m pers
- (archaic) wanderer, strayer
Declension
Declension of błąkacz
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | błąkacz | błąkacze |
genitive | błąkacza | błąkaczy |
dative | błąkaczowi | błąkaczom |
accusative | błąkacza | błąkaczy |
instrumental | błąkaczem | błąkaczami |
locative | błąkaczu | błąkaczach |
vocative | błąkaczu | błąkacze |
Related terms
noun
- błąkanina
verb
- błąkać impf
References
- Danet (1743) Nouveau grand dictionnaire françois, latin et polonois, page 386
- błąkacz in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego
Further reading
- błąkacz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- błąkacz in Polish dictionaries at PWN