aanwrijven
Dutch
Etymology
From aan + wrijven.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌvrɛi̯və(n)/
Audio (file) - Hyphenation: aan‧wrij‧ven
Verb
aanwrijven
- (transitive) to impute
Inflection
| Inflection of aanwrijven (strong class 1, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanwrijven | |||
| past singular | wreef aan | |||
| past participle | aangewreven | |||
| infinitive | aanwrijven | |||
| gerund | aanwrijven n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | wrijf aan | wreef aan | aanwrijf | aanwreef |
| 2nd person sing. (jij) | wrijft aan | wreef aan | aanwrijft | aanwreef |
| 2nd person sing. (u) | wrijft aan | wreef aan | aanwrijft | aanwreef |
| 2nd person sing. (gij) | wrijft aan | wreeft aan | aanwrijft | aanwreeft |
| 3rd person singular | wrijft aan | wreef aan | aanwrijft | aanwreef |
| plural | wrijven aan | wreven aan | aanwrijven | aanwreven |
| subjunctive sing.1 | wrijve aan | wreve aan | aanwrijve | aanwreve |
| subjunctive plur.1 | wrijven aan | wreven aan | aanwrijven | aanwreven |
| imperative sing. | wrijf aan | |||
| imperative plur.1 | wrijft aan | |||
| participles | aanwrijvend | aangewreven | ||
| 1) Archaic. | ||||
Anagrams
- wrijven aan