aanwijzen
Dutch
Etymology
From Middle Dutch aenwisen. Equivalent to aan + wijzen.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌʋɛi̯zə(n)/
audio (file) - Hyphenation: aan‧wij‧zen
Verb
aanwijzen
- (transitive) to point at
- (transitive) to point out, indicate
- (transitive) to appoint, designate
- (archaic) to attest, to demonstrate
- Synonyms: aantonen, aantreffen, vaststellen
Inflection
| Inflection of aanwijzen (strong class 1, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanwijzen | |||
| past singular | wees aan | |||
| past participle | aangewezen | |||
| infinitive | aanwijzen | |||
| gerund | aanwijzen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | wijs aan | wees aan | aanwijs | aanwees |
| 2nd person sing. (jij) | wijst aan | wees aan | aanwijst | aanwees |
| 2nd person sing. (u) | wijst aan | wees aan | aanwijst | aanwees |
| 2nd person sing. (gij) | wijst aan | weest aan | aanwijst | aanweest |
| 3rd person singular | wijst aan | wees aan | aanwijst | aanwees |
| plural | wijzen aan | wezen aan | aanwijzen | aanwezen |
| subjunctive sing.1 | wijze aan | weze aan | aanwijze | aanweze |
| subjunctive plur.1 | wijzen aan | wezen aan | aanwijzen | aanwezen |
| imperative sing. | wijs aan | |||
| imperative plur.1 | wijst aan | |||
| participles | aanwijzend | aangewezen | ||
| 1) Archaic. | ||||
Derived terms
- aanwijzer
- aanwijzing
Anagrams
- wijzen aan