aanwaaien

aanwaaien

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ waaien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌʋaːi̯.ə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧waai‧en

Verb

aanwaaien

1. (intransitive) to arrive by being blown by the wind
2. (intransitive, with optional indirect object for the recipient) to be achieved or gained with little effort

Inflection

Inflection of aanwaaien (weak, separable)
infinitive	aanwaaien
past singular	waaide aan
past participle	aangewaaid
infinitive	aanwaaien
gerund	aanwaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai aan	waaide aan	aanwaai	aanwaaide
2nd person sing. (jij)	waait aan	waaide aan	aanwaait	aanwaaide
2nd person sing. (u)	waait aan	waaide aan	aanwaait	aanwaaide
2nd person sing. (gij)	waait aan	waaide aan	aanwaait	aanwaaide
3rd person singular	waait aan	waaide aan	aanwaait	aanwaaide
plural	waaien aan	waaiden aan	aanwaaien	aanwaaiden
subjunctive sing.1	waaie aan	waaide aan	aanwaaie	aanwaaide
subjunctive plur.1	waaien aan	waaiden aan	aanwaaien	aanwaaiden
imperative sing.	waai aan
imperative plur.1	waait aan
participles	aanwaaiend	aangewaaid
1) Archaic.

Inflection of aanwaaien (strong class 6 with weak past participle, separable)
infinitive	aanwaaien
past singular	woei aan
past participle	aangewaaid
infinitive	aanwaaien
gerund	aanwaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai aan	woei aan	aanwaai	aanwoei
2nd person sing. (jij)	waait aan	woei aan	aanwaait	aanwoei
2nd person sing. (u)	waait aan	woei aan	aanwaait	aanwoei
2nd person sing. (gij)	waait aan	woeit aan	aanwaait	aanwoeit
3rd person singular	waait aan	woei aan	aanwaait	aanwoei
plural	waaien aan	woeien aan	aanwaaien	aanwoeien
subjunctive sing.1	waaie aan	woeie aan	aanwaaie	aanwoeie
subjunctive plur.1	waaien aan	woeien aan	aanwaaien	aanwoeien
imperative sing.	waai aan
imperative plur.1	waait aan
participles	aanwaaiend	aangewaaid
1) Archaic.