aantokkelen
Dutch
Etymology
Compound of aan + tokkelen.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌtɔ.kə.lə(n)/
- Hyphenation: aan‧tok‧ke‧len
Verb
aantokkelen
- (transitive, music) to hit (a snare), to pluck, to strum
- (transitive, obsolete) to lure closer, to draw closer
Inflection
| Inflection of aantokkelen (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aantokkelen | |||
| past singular | tokkelde aan | |||
| past participle | aangetokkeld | |||
| infinitive | aantokkelen | |||
| gerund | aantokkelen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | tokkel aan | tokkelde aan | aantokkel | aantokkelde |
| 2nd person sing. (jij) | tokkelt aan | tokkelde aan | aantokkelt | aantokkelde |
| 2nd person sing. (u) | tokkelt aan | tokkelde aan | aantokkelt | aantokkelde |
| 2nd person sing. (gij) | tokkelt aan | tokkelde aan | aantokkelt | aantokkelde |
| 3rd person singular | tokkelt aan | tokkelde aan | aantokkelt | aantokkelde |
| plural | tokkelen aan | tokkelden aan | aantokkelen | aantokkelden |
| subjunctive sing.1 | tokkele aan | tokkelde aan | aantokkele | aantokkelde |
| subjunctive plur.1 | tokkelen aan | tokkelden aan | aantokkelen | aantokkelden |
| imperative sing. | tokkel aan | |||
| imperative plur.1 | tokkelt aan | |||
| participles | aantokkelend | aangetokkeld | ||
| 1) Archaic. | ||||
Derived terms
- aantokkeling