aansullen

aansullen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ sullen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌsʏ.lə(n)/
• Hyphenation: aan‧sul‧len

Verb

aansullen

1. (intransitive) to approach in a lackluster, dopey or goofy fashion
   • 1937 February 2, P.H.K., "Verkeersconflict", in Haarlems Dagblad, page 3.

     Een zeer klein muisgrijs autotje komt aangesuld, wendt in verwarring het stuur naar links, slipt weg en komt eindelijk tot staan, met den neus naar meergenoemde zijstraat en vlak naast de bakfiets.

2. (intransitive) to slide or glide near

Usage notes

• This verb is mostly left uninflected and used along with komen.

Inflection

Inflection of aansullen (weak, separable)
infinitive	aansullen
past singular	sulde aan
past participle	aangesuld
infinitive	aansullen
gerund	aansullen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	sul aan	sulde aan	aansul	aansulde
2nd person sing. (jij)	sult aan	sulde aan	aansult	aansulde
2nd person sing. (u)	sult aan	sulde aan	aansult	aansulde
2nd person sing. (gij)	sult aan	sulde aan	aansult	aansulde
3rd person singular	sult aan	sulde aan	aansult	aansulde
plural	sullen aan	sulden aan	aansullen	aansulden
subjunctive sing.1	sulle aan	sulde aan	aansulle	aansulde
subjunctive plur.1	sullen aan	sulden aan	aansullen	aansulden
imperative sing.	sul aan
imperative plur.1	sult aan
participles	aansullend	aangesuld
1) Archaic.