aanstoken
Dutch
Etymology
From Middle Dutch aenstōken. Equivalent to aan + stoken.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌstoː.kə(n)/
- Hyphenation: aan‧sto‧ken
Verb
aanstoken
- (transitive, of fires) to stoke, to stir up
- (transitive, figuratively) to incite
Inflection
| Inflection of aanstoken (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanstoken | |||
| past singular | stookte aan | |||
| past participle | aangestookt | |||
| infinitive | aanstoken | |||
| gerund | aanstoken n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | stook aan | stookte aan | aanstook | aanstookte |
| 2nd person sing. (jij) | stookt aan | stookte aan | aanstookt | aanstookte |
| 2nd person sing. (u) | stookt aan | stookte aan | aanstookt | aanstookte |
| 2nd person sing. (gij) | stookt aan | stookte aan | aanstookt | aanstookte |
| 3rd person singular | stookt aan | stookte aan | aanstookt | aanstookte |
| plural | stoken aan | stookten aan | aanstoken | aanstookten |
| subjunctive sing.1 | stoke aan | stookte aan | aanstoke | aanstookte |
| subjunctive plur.1 | stoken aan | stookten aan | aanstoken | aanstookten |
| imperative sing. | stook aan | |||
| imperative plur.1 | stookt aan | |||
| participles | aanstokend | aangestookt | ||
| 1) Archaic. | ||||
Related terms
- aansteken