aanstippen

aanstippen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ stippen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌstɪ.pə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧stip‧pen

Verb

aanstippen

1. (transitive) to mark with a dot
2. (transitive) to indicate, to point out
3. (transitive) to touch with a cotton bud or a sharp tool (in order to apply a substance or to puncture something)

Inflection

Inflection of aanstippen (weak, separable)
infinitive	aanstippen
past singular	stipte aan
past participle	aangestipt
infinitive	aanstippen
gerund	aanstippen n
verbal noun	—
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stip aan	stipte aan	aanstip	aanstipte
2nd person sing. (jij)	stipt aan	stipte aan	aanstipt	aanstipte
2nd person sing. (u)	stipt aan	stipte aan	aanstipt	aanstipte
2nd person sing. (gij)	stipt aan	stipte aan	aanstipt	aanstipte
3rd person singular	stipt aan	stipte aan	aanstipt	aanstipte
plural	stippen aan	stipten aan	aanstippen	aanstipten
subjunctive sing.1	stippe aan	stipte aan	aanstippe	aanstipte
subjunctive plur.1	stippen aan	stipten aan	aanstippen	aanstipten
imperative sing.	stip aan
imperative plur.1	stipt aan
participles	aanstippend	aangestipt
1) Archaic.

Derived terms

• aanstipping