aanslingeren

aanslingeren

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ slingeren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌslɪ.ŋə.rə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧slin‧ge‧ren

Verb

aanslingeren

1. (transitive) to crank up, to wind up
2. (transitive, figuratively) to begin, to raise
3. (intransitive) to zigzag near, to approach while following a meandering trajectory
4. (transitive, uncommon) to sling to, to fling to

Inflection

Inflection of aanslingeren (weak, separable)
infinitive	aanslingeren
past singular	slingerde aan
past participle	aangeslingerd
infinitive	aanslingeren
gerund	aanslingeren n
verbal noun	—
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	slinger aan	slingerde aan	aanslinger	aanslingerde
2nd person sing. (jij)	slingert aan	slingerde aan	aanslingert	aanslingerde
2nd person sing. (u)	slingert aan	slingerde aan	aanslingert	aanslingerde
2nd person sing. (gij)	slingert aan	slingerde aan	aanslingert	aanslingerde
3rd person singular	slingert aan	slingerde aan	aanslingert	aanslingerde
plural	slingeren aan	slingerden aan	aanslingeren	aanslingerden
subjunctive sing.1	slingere aan	slingerde aan	aanslingere	aanslingerde
subjunctive plur.1	slingeren aan	slingerden aan	aanslingeren	aanslingerden
imperative sing.	slinger aan
imperative plur.1	slingert aan
participles	aanslingerend	aangeslingerd
1) Archaic.