aanschuiven
Dutch
Etymology
From aan + schuiven.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌsxœy̯və(n)/
Audio (file) - Hyphenation: aan‧schui‧ven
Verb
aanschuiven
- (ergative) to shove closer (a chair to a table in order to eat for example)
- (intransitive) to shuffle or move a member back to the group they belong to
Inflection
| Inflection of aanschuiven (strong class 2, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanschuiven | |||
| past singular | schoof aan | |||
| past participle | aangeschoven | |||
| infinitive | aanschuiven | |||
| gerund | aanschuiven n | |||
| verbal noun | — | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | schuif aan | schoof aan | aanschuif | aanschoof |
| 2nd person sing. (jij) | schuift aan | schoof aan | aanschuift | aanschoof |
| 2nd person sing. (u) | schuift aan | schoof aan | aanschuift | aanschoof |
| 2nd person sing. (gij) | schuift aan | schooft aan | aanschuift | aanschooft |
| 3rd person singular | schuift aan | schoof aan | aanschuift | aanschoof |
| plural | schuiven aan | schoven aan | aanschuiven | aanschoven |
| subjunctive sing.1 | schuive aan | schove aan | aanschuive | aanschove |
| subjunctive plur.1 | schuiven aan | schoven aan | aanschuiven | aanschoven |
| imperative sing. | schuif aan | |||
| imperative plur.1 | schuift aan | |||
| participles | aanschuivend | aangeschoven | ||
| 1) Archaic. | ||||