aanschreeuwen

aanschreeuwen

Dutch

Etymology

From aan +‎ schreeuwen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌsxreːu̯.ə(n)/
• Hyphenation: aan‧schreeu‧wen

Verb

aanschreeuwen

1. (intransitive) to shout on, to persist with shouting
2. (transitive) to shout at, to address by shouting

Inflection

Inflection of aanschreeuwen (weak, separable)
infinitive	aanschreeuwen
past singular	schreeuwde aan
past participle	aangeschreeuwd
infinitive	aanschreeuwen
gerund	aanschreeuwen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	schreeuw aan	schreeuwde aan	aanschreeuw	aanschreeuwde
2nd person sing. (jij)	schreeuwt aan	schreeuwde aan	aanschreeuwt	aanschreeuwde
2nd person sing. (u)	schreeuwt aan	schreeuwde aan	aanschreeuwt	aanschreeuwde
2nd person sing. (gij)	schreeuwt aan	schreeuwde aan	aanschreeuwt	aanschreeuwde
3rd person singular	schreeuwt aan	schreeuwde aan	aanschreeuwt	aanschreeuwde
plural	schreeuwen aan	schreeuwden aan	aanschreeuwen	aanschreeuwden
subjunctive sing.1	schreeuwe aan	schreeuwde aan	aanschreeuwe	aanschreeuwde
subjunctive plur.1	schreeuwen aan	schreeuwden aan	aanschreeuwen	aanschreeuwden
imperative sing.	schreeuw aan
imperative plur.1	schreeuwt aan
participles	aanschreeuwend	aangeschreeuwd
1) Archaic.