aanschellen

aanschellen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ schellen (“to ring, to sound”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌsxɛ.lə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧schel‧len

Verb

aanschellen

1. (intransitive, uncommon) to ring the doorbell

Inflection

Inflection of aanschellen (weak, separable)
infinitive	aanschellen
past singular	schelde aan
past participle	aangescheld
infinitive	aanschellen
gerund	aanschellen n
verbal noun	—
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	schel aan	schelde aan	aanschel	aanschelde
2nd person sing. (jij)	schelt aan	schelde aan	aanschelt	aanschelde
2nd person sing. (u)	schelt aan	schelde aan	aanschelt	aanschelde
2nd person sing. (gij)	schelt aan	schelde aan	aanschelt	aanschelde
3rd person singular	schelt aan	schelde aan	aanschelt	aanschelde
plural	schellen aan	schelden aan	aanschellen	aanschelden
subjunctive sing.1	schelle aan	schelde aan	aanschelle	aanschelde
subjunctive plur.1	schellen aan	schelden aan	aanschellen	aanschelden
imperative sing.	schel aan
imperative plur.1	schelt aan
participles	aanschellend	aangescheld
1) Archaic.

Synonyms

• aanbellen