aanrichten
Dutch
Etymology
From aan + richten.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnrɪxtə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: aan‧rich‧ten
Verb
aanrichten
- (transitive, with negative connotations) to cause, to inflict, to wreak
- (transitive) to prepare, to cause
Inflection
| Inflection of aanrichten (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanrichten | |||
| past singular | richtte aan | |||
| past participle | aangericht | |||
| infinitive | aanrichten | |||
| gerund | aanrichten n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | richt aan | richtte aan | aanricht | aanrichtte |
| 2nd person sing. (jij) | richt aan | richtte aan | aanricht | aanrichtte |
| 2nd person sing. (u) | richt aan | richtte aan | aanricht | aanrichtte |
| 2nd person sing. (gij) | richt aan | richtte aan | aanricht | aanrichtte |
| 3rd person singular | richt aan | richtte aan | aanricht | aanrichtte |
| plural | richten aan | richtten aan | aanrichten | aanrichtten |
| subjunctive sing.1 | richte aan | richtte aan | aanrichte | aanrichtte |
| subjunctive plur.1 | richten aan | richtten aan | aanrichten | aanrichtten |
| imperative sing. | richt aan | |||
| imperative plur.1 | richt aan | |||
| participles | aanrichtend | aangericht | ||
| 1) Archaic. | ||||
Derived terms
- aanrichter
- aanrichting
Anagrams
- richten aan