aanrennen
Dutch
Etymology
From Middle Dutch anerennen (“to attack”). Equivalent to aan + rennen.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌrɛ.nə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: aan‧ren‧nen
Verb
aanrennen
- (intransitive) to run near, to run close(r)
- (intransitive, obsolete) to attack [+ op (object)], to charge [+ op (against)]
Usage notes
This verb is often used in the infinitive or perfect participle in conjunction with komen.
Inflection
| Inflection of aanrennen (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanrennen | |||
| past singular | rende aan | |||
| past participle | aangerend | |||
| infinitive | aanrennen | |||
| gerund | aanrennen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | ren aan | rende aan | aanren | aanrende |
| 2nd person sing. (jij) | rent aan | rende aan | aanrent | aanrende |
| 2nd person sing. (u) | rent aan | rende aan | aanrent | aanrende |
| 2nd person sing. (gij) | rent aan | rende aan | aanrent | aanrende |
| 3rd person singular | rent aan | rende aan | aanrent | aanrende |
| plural | rennen aan | renden aan | aanrennen | aanrenden |
| subjunctive sing.1 | renne aan | rende aan | aanrenne | aanrende |
| subjunctive plur.1 | rennen aan | renden aan | aanrennen | aanrenden |
| imperative sing. | ren aan | |||
| imperative plur.1 | rent aan | |||
| participles | aanrennend | aangerend | ||
| 1) Archaic. | ||||
Further reading
- Matthias de Vries; Lambert Allard te Winkel (1864), “aanrennen”, in Woordenboek der Nederlandsche Taal, published 2001