aanplakken

aanplakken

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ plakken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌplɑ.kə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧plak‧ken

Verb

aanplakken

1. (transitive, of objects and texts) to stick, to affix (on a surface)
2. (transitive, with indirect object for the recipient, obsolete) to palm off (on/to)
   • 1865 November, F. W. Grimme, "Menschen maken 't zelder goed, beter, wat God zelve doet. Novelle", tr. by H. Sermon, in Noord en Zuid. Maandschrift voor Kunsten, letteren en wetenschappen, Vol. 4, page 481.

     “(...) Zoo is het met mij gegaan, daar ik niet genomen heb wat mij beviel, wat ik beminde ; maar wat ik mij aanplakken, opdraaien en aanmakelen liet. (...)”

   Synonym: aansmeren

Inflection

Inflection of aanplakken (weak, separable)
infinitive	aanplakken
past singular	plakte aan
past participle	aangeplakt
infinitive	aanplakken
gerund	aanplakken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	plak aan	plakte aan	aanplak	aanplakte
2nd person sing. (jij)	plakt aan	plakte aan	aanplakt	aanplakte
2nd person sing. (u)	plakt aan	plakte aan	aanplakt	aanplakte
2nd person sing. (gij)	plakt aan	plakte aan	aanplakt	aanplakte
3rd person singular	plakt aan	plakte aan	aanplakt	aanplakte
plural	plakken aan	plakten aan	aanplakken	aanplakten
subjunctive sing.1	plakke aan	plakte aan	aanplakke	aanplakte
subjunctive plur.1	plakken aan	plakten aan	aanplakken	aanplakten
imperative sing.	plak aan
imperative plur.1	plakt aan
participles	aanplakkend	aangeplakt
1) Archaic.

Derived terms

• aanplakbiljet
• aanplakbord
• aanplakpilaar
• aanplakwimper
• aanplakzuil