blamaż
See also: blamáž
Polish
Etymology
Borrowed from German Blamage, from French blâmer, from Old French blasmer, from Vulgar Latin *blastēmāre, present active infinitive of *blastēmō, from Ecclesiastical Latin blasphēmō, from Ancient Greek βλασφημέω (blasphēméō). First attested in 1866.[1][2]
Pronunciation
- IPA(key): /ˈbla.maʂ/
Audio (file) - Rhymes: -amaʂ
- Syllabification: bla‧maż
Noun
blamaż m inan
- (literary) disgrace, embarrassment
- Synonyms: kompromitacja, wstyd
- kompletny blamaż ― a complete disgrace
Declension
Declension of blamaż
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | blamaż | blamaże |
| genitive | blamażu | blamażów/blamaży |
| dative | blamażowi | blamażom |
| accusative | blamaż | blamaże |
| instrumental | blamażem | blamażami |
| locative | blamażu | blamażach |
| vocative | blamażu | blamaże |
Derived terms
verbs
- blamować impf
- zblamować pf
References
- Bąk, issue R. 1, nr 2, 1866, page 3
- blamaż in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego
Further reading
- blamaż in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- blamaż in Polish dictionaries at PWN