aankunnen
Dutch
Etymology
From aan + kunnen.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːŋkʏnə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: aan‧kun‧nen
Verb
aankunnen
- (transitive) to be able to handle, to be able to take
- De duikboot kan de druk niet meer aan!
- The submarine can't handle the pressure anymore!
Inflection
| Inflection of aankunnen (preterite-present, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aankunnen | |||
| past singular | kon aan | |||
| past participle | aangekund | |||
| infinitive | aankunnen | |||
| gerund | aankunnen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | kan aan | kon aan | aankan | aankon |
| 2nd person sing. (jij) | kunt aan, kan aan | kon aan | aankunt, aankan | aankon |
| 2nd person sing. (u) | kunt aan, kan aan | kon aan | aankunt, aankan | aankon |
| 2nd person sing. (gij) | kunt aan | kondt aan | aankunt | aankondt |
| 3rd person singular | kan aan | kon aan | aankan | aankon |
| plural | kunnen aan | konden aan | aankunnen | aankonden |
| subjunctive sing.1 | kunne aan | konde aan | aankunne | aankonde |
| subjunctive plur.1 | kunnen aan | konden aan | aankunnen | aankonden |
| imperative sing. | kan aan | |||
| imperative plur.1 | kunt aan | |||
| participles | aankunnend | aangekund | ||
| 1) Archaic. | ||||