bimatus
Latin
Etymology
From bīmus.
Noun
bīmātus m (genitive bīmātūs); fourth declension
- An age of two years
Declension
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | bīmātus | bīmātūs |
Genitive | bīmātūs | bīmātuum |
Dative | bīmātuī | bīmātibus |
Accusative | bīmātum | bīmātūs |
Ablative | bīmātū | bīmātibus |
Vocative | bīmātus | bīmātūs |
References
- “bimatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- bimatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- bimatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette