ὑπόσπονδος

ὑπόσπονδος

Ancient Greek

Etymology

ὑπό (hupó, “under”) +‎ σπονδή (spondḗ, “truce, treaty”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.pós.pon.dos/ → /yˈpos.pon.dos/ → /iˈpos.pon.dos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pós.pon.dos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)yˈpos.pon.dos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /yˈpos.pon.dos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /yˈpos.pon.dos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈpos.pon.dos/

Adjective

ῠ̔πόσπονδος • (hupóspondos) m or f (neuter ῠ̔πόσπονδον); second declension

1. under truce or treaty

Declension

Second declension of ῠ̔πόσπονδος; ῠ̔πόσπονδον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ῠ̔πόσπονδος hupóspondos	ῠ̔πόσπονδον hupóspondon		ῠ̔ποσπόνδω hupospóndō	ῠ̔ποσπόνδω hupospóndō		ῠ̔πόσπονδοι hupóspondoi	ῠ̔πόσπονδᾰ hupósponda
Genitive		ῠ̔ποσπόνδου hupospóndou	ῠ̔ποσπόνδου hupospóndou		ῠ̔ποσπόνδοιν hupospóndoin	ῠ̔ποσπόνδοιν hupospóndoin		ῠ̔ποσπόνδων hupospóndōn	ῠ̔ποσπόνδων hupospóndōn
Dative		ῠ̔ποσπόνδῳ hupospóndōi	ῠ̔ποσπόνδῳ hupospóndōi		ῠ̔ποσπόνδοιν hupospóndoin	ῠ̔ποσπόνδοιν hupospóndoin		ῠ̔ποσπόνδοις hupospóndois	ῠ̔ποσπόνδοις hupospóndois
Accusative		ῠ̔πόσπονδον hupóspondon	ῠ̔πόσπονδον hupóspondon		ῠ̔ποσπόνδω hupospóndō	ῠ̔ποσπόνδω hupospóndō		ῠ̔ποσπόνδους hupospóndous	ῠ̔πόσπονδᾰ hupósponda
Vocative		ῠ̔πόσπονδε hupósponde	ῠ̔πόσπονδον hupóspondon		ῠ̔ποσπόνδω hupospóndō	ῠ̔ποσπόνδω hupospóndō		ῠ̔πόσπονδοι hupóspondoi	ῠ̔πόσπονδᾰ hupósponda
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ῠ̔ποσπόνδως hupospóndōs			ῠ̔ποσπονδότερος hupospondóteros			ῠ̔ποσπονδότᾰτος hupospondótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• ὑπόσπονδος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὑπόσπονδος in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers