ὑπόγλωσσος

Ancient Greek

Etymology

From ῠ̔πο- (hupo-, “under, hypo-”) +‎ γλῶσσᾰ (glôssa, “tongue”) +‎ -ος (-os, adjectival suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pó.ɡlɔːs.sos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)yˈpo.ɡlos.sos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /yˈpo.ɣlos.sos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /yˈpo.ɣlos.sos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈpo.ɣlo.sos/

Adjective

ῠ̔πόγλωσσος • (hupóglōssos) m or f (neuter ῠ̔πόγλωσσον); second declension

somewhat talkative
(anatomy) under the tongue

Inflection

Second declension of ῠ̔πόγλωσσος; ῠ̔πόγλωσσον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ῠ̔πόγλωσσος hupóglōssos	ῠ̔πόγλωσσον hupóglōsson	ῠ̔πογλώσσω hupoglṓssō	ῠ̔πογλώσσω hupoglṓssō	ῠ̔πόγλωσσοι hupóglōssoi	ῠ̔πόγλωσσᾰ hupóglōssa
Genitive	ῠ̔πογλώσσου hupoglṓssou	ῠ̔πογλώσσου hupoglṓssou	ῠ̔πογλώσσοιν hupoglṓssoin	ῠ̔πογλώσσοιν hupoglṓssoin	ῠ̔πογλώσσων hupoglṓssōn	ῠ̔πογλώσσων hupoglṓssōn
Dative	ῠ̔πογλώσσῳ hupoglṓssōi	ῠ̔πογλώσσῳ hupoglṓssōi	ῠ̔πογλώσσοιν hupoglṓssoin	ῠ̔πογλώσσοιν hupoglṓssoin	ῠ̔πογλώσσοις hupoglṓssois	ῠ̔πογλώσσοις hupoglṓssois
Accusative	ῠ̔πόγλωσσον hupóglōsson	ῠ̔πόγλωσσον hupóglōsson	ῠ̔πογλώσσω hupoglṓssō	ῠ̔πογλώσσω hupoglṓssō	ῠ̔πογλώσσους hupoglṓssous	ῠ̔πόγλωσσᾰ hupóglōssa
Vocative	ῠ̔πόγλωσσε hupóglōsse	ῠ̔πόγλωσσον hupóglōsson	ῠ̔πογλώσσω hupoglṓssō	ῠ̔πογλώσσω hupoglṓssō	ῠ̔πόγλωσσοι hupóglōssoi	ῠ̔πόγλωσσᾰ hupóglōssa
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ῠ̔πογλώσσως hupoglṓssōs		ῠ̔πογλωσσότερος hupoglōssóteros		ῠ̔πογλωσσότᾰτος hupoglōssótatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

ῠ̔πόγλωσσον (hupóglōsson, noun)

Related terms

ῠ̔πογλώσσῐος (hupoglṓssios)
ῠ̔πογλωσσῐ́ς (hupoglōssís)

Descendants

→ New Latin: hypoglōssus
- ⇒ English: hypoglossal