ὑποτείνουσα

ὑποτείνουσα

See also: υποτείνουσα

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.po.těː.noː.sa/ → /y.poˈti.nu.sa/ → /i.poˈti.nu.sa/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.po.těː.noː.sa/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.poˈti.nu.sa/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /y.poˈti.nu.sa/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.poˈti.nu.sa/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈti.nu.sa/

Etymology 1

See the etymology of the main entry.

Participle

ῠ̔ποτείνουσᾰ • (hupoteínousa)

1. present active participle of ῠ̔ποτείνω (hupoteínō)

Etymology 2

Ellipsis of ὑποτείνουσα [γραμμή (grammḗ)] or ὑποτείνουσα [πλευρά (pleurá)].

Noun

ῠ̔ποτείνουσᾰ • (hupoteínousa) f (genitive ῠ̔ποτεινούσης); first declension

1. (geometry) hypotenuse

Inflection

First declension of ἡ ῠ̔ποτείνουσᾰ; τῆς ῠ̔ποτεινούσης (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ῠ̔ποτείνουσᾰ hē hupoteínousa	τὼ ῠ̔ποτεινούσᾱ tṑ hupoteinoúsā	αἱ ῠ̔ποτείνουσαι hai hupoteínousai
Genitive	τῆς ῠ̔ποτεινούσης tês hupoteinoúsēs	τοῖν ῠ̔ποτεινούσαιν toîn hupoteinoúsain	τῶν ῠ̔ποτεινουσῶν tôn hupoteinousôn
Dative	τῇ ῠ̔ποτεινούσῃ têi hupoteinoúsēi	τοῖν ῠ̔ποτεινούσαιν toîn hupoteinoúsain	ταῖς ῠ̔ποτεινούσαις taîs hupoteinoúsais
Accusative	τὴν ῠ̔ποτείνουσᾰν tḕn hupoteínousan	τὼ ῠ̔ποτεινούσᾱ tṑ hupoteinoúsā	τᾱ̀ς ῠ̔ποτεινούσᾱς tā̀s hupoteinoúsās
Vocative	ῠ̔ποτείνουσᾰ hupoteínousa	ῠ̔ποτεινούσᾱ hupoteinoúsā	ῠ̔ποτείνουσαι hupoteínousai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: υποτείνουσα (ypoteínousa)
• → French: hypoténuse
• → Old Armenian: ներքնաձիգ (nerkʿnajig) (calque)

Further reading

• ὑποτείνω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὑποτείνουσα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette