ὑποκείμενον

ὑποκείμενον

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.po.kěː.me.non/ → /y.poˈki.me.non/ → /i.poˈci.me.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.po.kěː.me.non/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.poˈki.mɛ.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /y.poˈki.me.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.poˈci.me.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈci.me.non/

Participle

ὑποκείμενον • (hupokeímenon)

1. masculine accusative singular of ὑποκείμενος (hupokeímenos), present middle/passive participle of ὑπόκειμαι (hupókeimai)
2. neuter nominative singular of ὑποκείμενος (hupokeímenos)
3. neuter accusative singular of ὑποκείμενος (hupokeímenos)
4. neuter vocative singular of ὑποκείμενος (hupokeímenos)

Descendants

• → English: hupokeimenon
• Greek: υποκείμενο (ypokeímeno, “subject”)