ὀνοματοποιία

ὀνοματοποιία

See also: ονοματοποιία

Ancient Greek

Etymology

From ὀνομᾰτοποιός (onomatopoiós, “coiner of names”) +‎ -ῐ́ᾱ (-íā).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.no.ma.to.poi̯.í.aː/ → /o.no.ma.to.pyˈi.a/ → /o.no.ma.to.piˈi.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.no.ma.to.poi̯.í.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.no.ma.to.pyˈi.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.no.ma.to.pyˈi.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.no.ma.to.pyˈi.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.no.ma.to.piˈi.a/

Noun

ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ • (onomatopoiíā) f (genitive ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς); first declension

1. Onomatopoeia; the creation of a word, especially the creation of a word in imitation of a sound.

Inflection

First declension of ἡ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ; τῆς ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ hē onomatopoiíā	τὼ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ tṑ onomatopoiíā	αἱ ὀνομᾰτοποιῐ́αι hai onomatopoiíai
Genitive	τῆς ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς tês onomatopoiíās	τοῖν ὀνομᾰτοποιῐ́αιν toîn onomatopoiíain	τῶν ὀνομᾰτοποιῐῶν tôn onomatopoiiôn
Dative	τῇ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾳ têi onomatopoiíāi	τοῖν ὀνομᾰτοποιῐ́αιν toîn onomatopoiíain	ταῖς ὀνομᾰτοποιῐ́αις taîs onomatopoiíais
Accusative	τὴν ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱν tḕn onomatopoiíān	τὼ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ tṑ onomatopoiíā	τᾱ̀ς ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς tā̀s onomatopoiíās
Vocative	ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ onomatopoiíā	ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ onomatopoiíā	ὀνομᾰτοποιῐ́αι onomatopoiíai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

• ὀνοματοποιέω (onomatopoiéō)

Descendants

• English: onomatopoeia
• Greek: ονοματοποιία (onomatopoiía)

• Latin: onomatopoeïa

References

• ὀνοματοποιία in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀνοματοποιία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Wilhelm Pape (1807–1854): Handwörterbuch der griechischen Sprache