ὀνοματοθετικός

ὀνοματοθετικός

Ancient Greek

Etymology

From ὀνοματοθέτης (onomatothétēs, “name-giver, namer”) +‎ -ικός (-ikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.no.ma.to.tʰe.ti.kós/ → /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/ → /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.no.ma.to.tʰe.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.no.ma.to.tʰe.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.no.ma.to.θe.tiˈkos/

Adjective

ὀνομᾰτοθετῐκός • (onomatothetikós) m (feminine ὀνομᾰτοθετῐκή, neuter ὀνομᾰτοθετῐκόν); first/second declension

1. prone to name-giving

Inflection

First and second declension of ὀνομᾰτοθετῐκός; ὀνομᾰτοθετῐκή; ὀνομᾰτοθετῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ὀνομᾰτοθετῐκός onomatothetikós	ὀνομᾰτοθετῐκή onomatothetikḗ	ὀνομᾰτοθετῐκόν onomatothetikón		ὀνομᾰτοθετῐκώ onomatothetikṓ	ὀνομᾰτοθετῐκᾱ́ onomatothetikā́	ὀνομᾰτοθετῐκώ onomatothetikṓ		ὀνομᾰτοθετῐκοί onomatothetikoí	ὀνομᾰτοθετῐκαί onomatothetikaí	ὀνομᾰτοθετῐκᾰ́ onomatothetiká
Genitive		ὀνομᾰτοθετῐκοῦ onomatothetikoû	ὀνομᾰτοθετῐκῆς onomatothetikês	ὀνομᾰτοθετῐκοῦ onomatothetikoû		ὀνομᾰτοθετῐκοῖν onomatothetikoîn	ὀνομᾰτοθετῐκαῖν onomatothetikaîn	ὀνομᾰτοθετῐκοῖν onomatothetikoîn		ὀνομᾰτοθετῐκῶν onomatothetikôn	ὀνομᾰτοθετῐκῶν onomatothetikôn	ὀνομᾰτοθετῐκῶν onomatothetikôn
Dative		ὀνομᾰτοθετῐκῷ onomatothetikôi	ὀνομᾰτοθετῐκῇ onomatothetikêi	ὀνομᾰτοθετῐκῷ onomatothetikôi		ὀνομᾰτοθετῐκοῖν onomatothetikoîn	ὀνομᾰτοθετῐκαῖν onomatothetikaîn	ὀνομᾰτοθετῐκοῖν onomatothetikoîn		ὀνομᾰτοθετῐκοῖς onomatothetikoîs	ὀνομᾰτοθετῐκαῖς onomatothetikaîs	ὀνομᾰτοθετῐκοῖς onomatothetikoîs
Accusative		ὀνομᾰτοθετῐκόν onomatothetikón	ὀνομᾰτοθετῐκήν onomatothetikḗn	ὀνομᾰτοθετῐκόν onomatothetikón		ὀνομᾰτοθετῐκώ onomatothetikṓ	ὀνομᾰτοθετῐκᾱ́ onomatothetikā́	ὀνομᾰτοθετῐκώ onomatothetikṓ		ὀνομᾰτοθετῐκούς onomatothetikoús	ὀνομᾰτοθετῐκᾱ́ς onomatothetikā́s	ὀνομᾰτοθετῐκᾰ́ onomatothetiká
Vocative		ὀνομᾰτοθετῐκέ onomatothetiké	ὀνομᾰτοθετῐκή onomatothetikḗ	ὀνομᾰτοθετῐκόν onomatothetikón		ὀνομᾰτοθετῐκώ onomatothetikṓ	ὀνομᾰτοθετῐκᾱ́ onomatothetikā́	ὀνομᾰτοθετῐκώ onomatothetikṓ		ὀνομᾰτοθετῐκοί onomatothetikoí	ὀνομᾰτοθετῐκαί onomatothetikaí	ὀνομᾰτοθετῐκᾰ́ onomatothetiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ὀνομᾰτοθετῐκῶς onomatothetikôs				ὀνομᾰτοθετῐκώτερος onomatothetikṓteros				ὀνομᾰτοθετῐκώτᾰτος onomatothetikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ὀνοματοθετικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀνοματοθετικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette