ὀμείχω

ὀμείχω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *h₃meyǵʰ-. Cognates include Sanskrit मेहति (mehati), Old Armenian մէզ (mēz), Latin mingō, Old Norse míga.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.měː.kʰɔː/ → /oˈmi.xo/ → /oˈmi.xo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.měː.kʰɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /oˈmi.kʰo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /oˈmi.xo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /oˈmi.xo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /oˈmi.xo/

Verb

ὀμείχω • (omeíkhō)

1. I make water, urinate
   • 3rd century AD, Diogenes Laertius, Lives and Opinions of Eminent Philosophers 8.17
   • 750 BCE – 650 BCE, Hesiod, Works and Days 727
   • 600 BCE – 500 BCE, Hipponax, Collected Works 55A

Usage notes

Often misspelled ὀμίχω, ὤμιξα, ὤμηχα.

Inflection

   Present: ὀμείχω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀμείχω	ὀμείχεις	ὀμείχει	ὀμείχετον	ὀμείχετον	ὀμείχομεν	ὀμείχετε	ὀμείχουσῐ(ν)
	subjunctive	ὀμείχω	ὀμείχῃς	ὀμείχῃ	ὀμείχητον	ὀμείχητον	ὀμείχωμεν	ὀμείχητε	ὀμείχωσῐ(ν)
	optative	ὀμείχοιμῐ	ὀμείχοις	ὀμείχοι	ὀμείχοιτον	ὀμειχοίτην	ὀμείχοιμεν	ὀμείχοιτε	ὀμείχοιεν
	imperative		ὄμειχε	ὀμειχέτω	ὀμείχετον	ὀμειχέτων		ὀμείχετε	ὀμειχόντων
		active
infinitive		ὀμείχειν
participle	m	ὀμείχων
	f	ὀμείχουσᾰ
	n	ὀμεῖχον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ὤμειχον

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὤμειχον	ὤμειχες	ὤμειχε(ν)	ὠμείχετον	ὠμειχέτην	ὠμείχομεν	ὠμείχετε	ὤμειχον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ὤμειξᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὤμειξᾰ	ὤμειξᾰς	ὤμειξε(ν)	ὠμείξᾰτον	ὠμειξᾰ́την	ὠμείξᾰμεν	ὠμείξᾰτε	ὤμειξᾰν
	subjunctive	ὀμείξω	ὀμείξῃς	ὀμείξῃ	ὀμείξητον	ὀμείξητον	ὀμείξωμεν	ὀμείξητε	ὀμείξωσῐ(ν)
	optative	ὀμείξαιμῐ	ὀμείξειᾰς, ὀμείξαις	ὀμείξειε(ν), ὀμείξαι	ὀμείξαιτον	ὀμειξαίτην	ὀμείξαιμεν	ὀμείξαιτε	ὀμείξειᾰν, ὀμείξαιεν
	imperative		ὄμειξον	ὀμειξᾰ́τω	ὀμείξᾰτον	ὀμειξᾰ́των		ὀμείξᾰτε	ὀμειξᾰ́ντων
		active
infinitive		ὀμεῖξαι
participle	m	ὀμείξᾱς
	f	ὀμείξᾱσᾰ
	n	ὀμεῖξᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

• ὄμειχμᾰ (ómeikhma)

References

• ὀμείχω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀμείχω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette