ἱππότης
See also: ιππότης
Ancient Greek
Alternative forms
- ἱππότᾰ (hippóta) – Epic
Etymology
From ἵππος (híppos, “horse”) + -της (-tēs, “-er”, agentive suffix).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /hip.pó.tɛːs/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /(h)ipˈpo.te̝s/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ipˈpo.tis/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ipˈpo.tis/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /iˈpo.tis/
Noun
ῐ̔ππότης • (hippótēs) m (genitive ῐ̔ππότου); first declension
- a horse-rider, horseman, knight
- (as an epithet of Nestor and other heros in Homer)
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 3.253:
- τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ·
- tòn d’ ēmeíbet’ épeita Gerḗnios hippóta Néstōr;
- Then the Gerenian horseman Nestor answered him:
- τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ·
Declension
First declension of ὁ ῐ̔ππότης; τοῦ ῐ̔ππότου (Attic)
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ ῐ̔ππότης ho hippótēs | τὼ ῐ̔ππότᾱ tṑ hippótā | οἱ ῐ̔ππόται hoi hippótai | ||||||||||
Genitive | τοῦ ῐ̔ππότου toû hippótou | τοῖν ῐ̔ππόταιν toîn hippótain | τῶν ῐ̔πποτῶν tôn hippotôn | ||||||||||
Dative | τῷ ῐ̔ππότῃ tôi hippótēi | τοῖν ῐ̔ππόταιν toîn hippótain | τοῖς ῐ̔ππόταις toîs hippótais | ||||||||||
Accusative | τὸν ῐ̔ππότην tòn hippótēn | τὼ ῐ̔ππότᾱ tṑ hippótā | τοὺς ῐ̔ππότᾱς toùs hippótās | ||||||||||
Vocative | ῐ̔ππότᾰ hippóta | ῐ̔ππότᾱ hippótā | ῐ̔ππόται hippótai | ||||||||||
Notes: |
|
Synonyms
- (horseman): ἱππεύς (hippeús)
References
- “ἱππότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- “ἱππότης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
- cavalier idem, page 119.
- equestrian idem, page 280.
- horseman idem, page 407.
- knight idem, page 470.
- mounted idem, page 543.
- rider idem, page 713.
- riding idem, page 714.