ἱπποφοβάς

ἱπποφοβάς

Ancient Greek

Etymology

From ῐ̔́ππος (híppos, “horse”) +‎ φόβος (phóbos, “fear”) +‎ -ᾰ́ς (-ás).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hip.po.pʰo.bás/ → /ip.po.ɸoˈβas/ → /i.po.foˈvas/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.po.pʰo.bás/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ip.po.pʰoˈbas/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ip.po.ɸoˈβas/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ip.po.foˈvas/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.po.foˈvas/

Noun

ῐ̔πποφοβᾰ́ς • (hippophobás) f (genitive ῐ̔πποφοβᾰ́δος); third declension

1. "horse-fear", a fabulous plant

Inflection

Third declension of ἡ ῐ̔πποφοβᾰ́ς; τῆς ῐ̔πποφοβᾰ́δος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ῐ̔πποφοβᾰ́ς hē hippophobás	τὼ ῐ̔πποφοβᾰ́δε tṑ hippophobáde	αἱ ῐ̔πποφοβᾰ́δες hai hippophobádes
Genitive	τῆς ῐ̔πποφοβᾰ́δος tês hippophobádos	τοῖν ῐ̔πποφοβᾰ́δοιν toîn hippophobádoin	τῶν ῐ̔πποφοβᾰ́δων tôn hippophobádōn
Dative	τῇ ῐ̔πποφοβᾰ́δῐ têi hippophobádi	τοῖν ῐ̔πποφοβᾰ́δοιν toîn hippophobádoin	ταῖς ῐ̔πποφοβᾰ́σῐ / ῐ̔πποφοβᾰ́σῐν taîs hippophobási(n)
Accusative	τὴν ῐ̔πποφοβᾰ́δᾰ tḕn hippophobáda	τὼ ῐ̔πποφοβᾰ́δε tṑ hippophobáde	τᾱ̀ς ῐ̔πποφοβᾰ́δᾰς tā̀s hippophobádas
Vocative	ῐ̔πποφοβᾰ́ς hippophobás	ῐ̔πποφοβᾰ́δε hippophobáde	ῐ̔πποφοβᾰ́δες hippophobádes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ds.

References

• ἱπποφοβάς in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱπποφοβάς in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette